Baby’s verschonen is nooit een frisse klus, maar wegwerpluiers maakten het wel een stuk makkelijker. Moeders hoefden geen katoenen doeken meer te wassen of bang te zijn dat ze hun kind met veiligheidsspelden prikten. Wanneer veranderde dat?
In de oudheid was het zowaar nog lastiger om babypoep en -plas op te vangen. Doeken hadden ze niet, en dus waren onze verre voorouders aangewezen op bladeren en dierenhuiden.
De uitvinding van de katoenen luier
Het werd al makkelijker toen in de negentiende eeuw de katoenen luier op de markt kwam. Vooral de uitvinding van de veiligheidsspeld in 1849 was prettig: die hield de doek goed op zijn plek. Zo’n veertig jaar later was de eerste massaproductie van katoenen luiers een feit, op de markt gebracht door de Amerikaanse Maria Allen. Toch kleefde er een groot nadeel aan katoenen luiers: je moest ze wassen. En zonder elektrische wasmachine had je daar een dagtaak aan. Niet zo gek dus, dat er gezocht bleef worden om dit vieze klusje te vergemakkelijken.
De eerste wegwerpluier is een feit
De Amerikaanse moeder Marion Donovan was de lekkende luier van haar dochter meer dan zat, en kroop in 1946 achter haar naaimachine. Ze naaide het soort plastic dat ook gebruikt werd voor een douchegordijn in de lap stof, en ziedaar, de waterdichte luier was geboren.
Fabrikanten zagen er in eerste instantie niets in, maar begin jaren vijftig kreeg ze dan toch haar patent. De wereld werd langzaamaan overspoeld met wegwerpluiers. Vrij letterlijk, want ze vormen inmiddels een fors milieuprobleem. Volgens de voorlichtingsorganisatie Milieu Centraal gebruikt een gemiddelde baby zo’n vijf luiers per dag tot hij zindelijk is, wat neer komt op pakweg 5300 luiers per kind. Volgens diezelfde organisatie levert dat in Nederland 140 miljoen kilo aan luierafval per jaar op.
Wasbare luiers raken weer in de mode
Niet vreemd dus dat er inmiddels weer bekeken wordt hoe we kunnen terugkeren naar de wasbare luiers. Zonder veiligheidsspeld, uiteraard. De wasbare luier van nu heeft hippe printjes en drukknoopjes. Er zit een inlegvel in het katoenen broekje, dat de meeste ontlasting opvangt. Dat vel kun je weggooien of wassen, afhankelijk van het materiaal en de ontlasting.
Een fris klusje zal het nooit worden, maar als je ooit weer zuchtend boven babybillen staat gebogen, denk dan aan je verre voorouders. Zij hadden het pas écht zwaar.
Bron / Artikel van: Quest.nl